متولد 1319 در تهران. در سال 1330 وارد هنرستان موسیقی ملی شد. در رشته پیانو تحت تعلیم حسین صبا و جواد معروفی قرار گرفت و هارمونی را از مصطفی پورتراب آموخت. پس از دریافت دیپلم هنرستان موسیقی ملی با رتبۀ نخست، در سال 1338 وارد هنرستان عالی موسیقی شد و پس از یک سال تحصیل نزد امانوئل ملیک اصلانیان دیپلم این هنرستان را نیز با رتبۀ اول دریافت نمود.
گلنوش خالقی از آن پس به عنوان دستیار استاد به آموزش پیانو و سرایش در هنرستان عالی موسیقی پرداخت. در سال 1341/1962 راهی اتریش شد و در آکادمی موتزارتئوم سالزبورگ به تحصیل در رشتۀ رهبری کر مشغول شد. سه سال بعد به آمریکا عزیمت نمود و در کالج اوبرلین Oberlin (اوهایو) رشته مذکور را ادامه داد. در سال 1353/1974 فوق لیسانس رهبری کر را از دانشگاه ویسکانسین (Wisconsin) در شهر مدیسون دریافت کرد. وی در این دوران با رهبرانی چون: رابرت فاونتن (R. Fountain)، کورت پرستل (Kurt Prestel) و... کار کرد.

در همان سال به دعوت رادیو و تلویزیون ملی به ایران بازگشت و گروه «هم آوازان» را بنا نهاد و چهار سال رهبری این گروه را در زمینۀ اجرای آثار کلاسیک جهانی که برای آواز گروهی و ارکستر نوشته می شد به عهده داشت.
گلنوش خالقی در سال 1358 نظر به اینکه امکان هیچ گونه فعالیتی برایش وجود نداشت به آمریکا مهاجرت کرد و فعالیت های هنری خود را در کانون دوستداران فرهنگ ایران آغاز نمود. همچنین همراه با پری زنگنه کنسرت هایی در شهرهای آمریکا برای اجرای ترانه های محلی ایران برگزار نمود.
وی در سال 1364/1985 با اندیشۀ تداوم راه پدرش، «ارکستر روح الله خالقی» را با حدود 25 نوازنده در واشنگتن تشکیل داد. این ارکستر هر ساله چندین کنسرت، اغلب از ساخته های هنرمندان قدیمی موسیقی ایران مانند درویش خان، مرتضی نی داوود، علینقی وزیری، روح الله خالقی، مرتضی محجوبی و ... را با تنظیم گلنوش خالقی در شهرهای آمریکا اجرا می کرد ولی پس از چند سال به دلایلی چون: کمبود امکانات و مشکلات مالی منحل گشت.
گلنوش خالقی در سال 1369 سفری به ایران داشت و در صدد بود به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد درگذشت پدرش، برنامه هایی در تهران و شهرستانها ترتیب دهد. گرچه در ایران مورد احترام قرار گرفت ولی به وی اجازه رهبری ارکستر داده نشد. او نیز به ضبط دو کاست از آثار پدرش تحت عنوان «می ناب» اکتفا کرد و آزرده خاطر مجدداً ایران را به مقصد آمریکا ترک گفت. گلنوش اکنون در واشنگتن به آهنگسازی و آموزش پیانو اشتغال دارد (منبع: موسیقی دانان ایرانی، تألیف: پژمان اکبرزاده، انتشارات نوید شیراز، 1380).
گلنوش خالقی معتقد است: اگر حساسیت های شخصی در حفظ موسیقی اصیل ایرانی قوی باشد و به حالات و روح آن وفادار باشیم به خدمت در آوردن تکنیک موسیقی غرب برای موسیقی ایرانی امکان پذیر است. او اظهار می دارد: «باید هارمونی ها و آکوردها را از درون موسیقی ایرانی دریافت و کوشش نمود که ویژگی های موسیقی غربی بر روی موسیقی ایرانی پیاده نشود. یک آهنگساز ایرانی با یاری این علم و آشنایی کامل به موسیقی ایرانی می تواند اثری خلق کند که کاملاً متناسب و برازندۀ موسیقی ایرانی باشد. مسلماً کشف فرمولی برای هارمونیزه کردن موسیقی ما کار دشواری است ولی به هر حال ناممکن نیست.... باید از گذشته به عنوان یک پشتوانه و یک کوله بار با ارزش استفاده کنیم. موسیقی و موسیقی دان باید با زمان و الزامات خاص آن پیش برود. اگر قرار بر این باشد که ما خلاقیت را محدود کنیم هنر کاملاً از بین می رود. متأسفانه بعضی از ما ایرانیها وقتی کار متفاوتی انجام می گیرد آن را نفی می کنیم که نکند از ارزش کار خودمان کاسته شود. به عقیده من هدف هر موسیقی دان ایرانی باید اعتلای موسیقی ایران باشد. تعصبات بی جا نسبت به موسیقی ایرانی یا کلاسیک همواره مانع بزرگی برای پیشرفت واقعی موسیقی در ایران بوده است. موسیقی کلاسیک به هیچ وجه به ما و کار ما احتیاج ندارد. روی آوردن ما به موسیقی کلاسیک تنها باید به خاطر کسب اطلاعاتی باشد که در تکمیل بنای موسیقی آیندۀ خودمان مؤثر افتد. به این ترتیب ابراز هر گونه تعصب علیه موسیقی ملی ما غیرمنطقی به شمار خواهد رفت. موسیقی دانان امروز علاوه بر آشنایی با موسیقی ایرانی باید با مبانی موسیقی کلاسیک نیز آشنایی داشته باشند (منبع: یادمان حشمت سنجری (مجموعه مقالات)، تألیف: مرسده سنجری (بایگان)، انتشارات بزرگمهر 1374).  
آثار:
-    آهنگ هایی برای پیانو، پیانو و آواز، تنظیم ترانه های محلی برای پیانو.
-    آهنگ هایی تنظیم شده برای ارکستر.
-    آلبوم «می ناب»- تنظیم آثار روح الله خالقی