متولد 1314 در لار. موسیقی را با ویولن نزد حشمت سنجری آغاز نمود و چندی نیز به نواختن ردیف موسیقی ایران پرداخت. پس از فراگیری تئوری موسیقی نزد پرویز منصوری، برای آموختن فنون آهنگسازی، حدود دو سال تحت تعلیم حسین ناصحی قرار گرفت. وی مدتی به عنوان نوازنده ویولن در ارکستر سمفونیک تهران، ارکستر صبا و ... فعالیت داشت و با نوشتن قطعه ای برای ارکستر سمفونیک موفق به دریافت بورس برای تحصیل در رشتۀ آهنگسازی شد.
احمد پژمان در سال 1343/1964 پس از پایان تحصیلات دانشگاهی در رشتۀ زبان انگلیسی رهسپار اتریش شد و پنج سال در آکادمی موزیک وین فراگیری آهنگسازی را ادامه داد. توماس کریستین داوید (T. Chiristian David)، هانس یلینگ (H. Jelinek) و آلفرد اوهل (Alfred Uhl)، استادان او در وین بودند. در این دوران آثاری از او به وسیلۀ ارکستر رادیو و تلویزیون اتریش، ارکستر مجلسی رادیو و ... به اجرا درآمد. از جمله اجرای نخستین اثر سمفونیک جدی پژمان «راپسودی» با ارکستر رادیو وین به رهبری هانس سنداور (H. Sandauer).
وی پس از بازگشت به ایران ضمن ارائه آثار بسیار در زمینه های گوناگون، به آموزش آهنگسازی در هنرستان موسیقی ملی و گروه موسیقی دانشکدۀ هنرهای زیبا پرداخت. در سال 1355/1976 برای تحصیل در موسیقی جاز به آمریکا عزیمت نمود و چهار سال در دانشگاه کلمبیا (Columbia)، نیویورک نزد جک بیسن (Jack Beeson از شاگردان بلا بارتوک( و ... تعلیم دید. با وقوع انقلاب و شرایط به وجود آمده در موسیقی کشور در آمریکا ماندگار شد و به ساخت موسیقی فیلم، تدریس و... مشغول شد. وی در سال 1370 به ایران بازگشت و مدتی بعد آموزش آهنگسازی در دانشگاه هنر را به عهده گرفت.
پژمان در آفرینش بسیاری از آثارش از موسیقی محلی ایران بهره جسته و معتقد است «آهنگسازی که موسیقی میهن خود را نداند نمی تواند آهنگساز خوبی باشد و آهنگسازی است عاریتی که نظیرش در دنیا فراوان است و ارزشی هم ندارد.» (منبع: گفتگو با احمد پژمان، فصلنامه سینمایی فارابی، تابستان 1372). او می گوید: «من همیشه به موسیقی ایرانی فکر می کنم اما امروزی بودن آن را از نظر دور نمی دارم. زیرا بنای موسیقی من ایرانی است، موتیف و بعضی تم ها ایرانی است ولی هارمونی من صد درصد صدای ایرانی نمی دهد، چون خود هارمونی اساساً یک چیز غربی است و ارکستر هم طبعاً صدای ایرانی ندارد چون سازها ایرانی نیستند. اما همیشه کوشیده ام رنگ و حالت ایرانی را در آثار خود حفظ کنم. معتقدم آهنگسازان ما باید بیشتر به سنت های موسیقی خودمان متکی باشند و نباید به دنبال موتیف های غربی بروند (منبع: بروشور کاست همه شهر ایران، تنظیم و اجرا: احمد پژمان)... ما باید روی موسیقی خودمان کار کنیم و موجب اعتلای هر چه بیشتر آن را فراهم آوریم. نمی شود و نباید در موسیقی سنتی نوآوری کرد. هیچکس نباید دستش بزند. باید آن را با علاقه یاد بگیرند تا منبع الهامی باشد برای موسیقی دانان آینده که می خواهند موسیقی نو خلق کنند (منبع: گفتگو با احمد پژمان، فصلنامه سینمایی فارابی، تابستان 1372)... موسیقی اصیل گذشته در ذهن هنرمندانی بزرگ شکل یافته و تدوین شده است و کارایی خود را از دست نداده، تنها باید ریتم هایش را تغییر داد. باید از سازهای جهانی که اکنون به ویژه جوانان را شیفتۀ خود ساخته سود جست. آن وقت موسیقی ما در طراوتی دگرباره و هماهنگ با زمان نه تنها جوانان ایرانی را از روی آوردن به موسیقی دینامیک غرب منع می نماید، بلکه برای تمامی ملتها ملموس و قابل فهم خواهد بود (منبع: بروشور کاست همه شهر ایران، تنظیم و اجرا: احمد پژمان)»
آثار:
- آهنگ هایی برای ارکستر سمفونیک: همسرایی مختار (با آواز گروهی)، اورتور پارسیان، به یاد خرمشهر، راپسودی،...
- موسیقی مجلسی: سونات برای ویولن آلتو و پیانو، کنسرتو برای 9 ساز،...
- موسیقی صحنه ای: اپرای دلاور سهند، اپرای جشن دهگان، بالۀ روشنایی، نمایشنامۀ موزیکال سمندر...
- موسیقی فیلم: شازده احتجاب (کارگردان: بهمن فرمان آرا)، دلیران تنگستان (موسیقی با همکاری علی رهبری) (کارگردان: همایون شهنواز)، چهارراه تمدن (کارگردان: دیوید فراست)، سایه های بلند (کارگردان: بهمن فرمان آرا)، هنرپیشه (کارگردان: محسن مخملباف)، روسری آبی (کارگردان: رخشان بنی اعتماد)،...
- افسانه (برای کودکان).
- عیاران (برای همنوازی سازهای ایرانی)
- قطعاتی در موسیقی جاز
- آهنگهای محلی جنوب ایران (دوجلد، برای پیانو)
- آهنگهای محلی شمال ایران (یک جلد، برای پیانو)