ویولن احتمالاً شناخته ترین ساز در بین تمام سازهای ارکستر غرب می باشد. خانواده سازهای زهی شامل: ویولن، ویولا، ویولنسل و کنترباس (دوبل باس) می باشند. ویولن در حدود سال 1550 از ویولن ابتدایی به نام "رباب" (Rebec) متعلق به قرون وسطی و یک نوع "لیر" «Lira da braccio» که نوازنده هنگام اجرا دسته آن را روی شانه قرار می دهد، ابداع گردید. هر چند جزئیات در تغییر و تحول متفاوت می باشند، به هر حال ویولن اولیه دارای 4 سیم، گوشی های افقی، کمربند و سوراخ های صدا به شکل (f) که در مدت 400 سال کمی تغییر کرده است. شروع ساخت ویولن به قرن 16 میلادی در ایتالیا مربوط می شود. و بعدها توسط سازندگانی چون «استرادیواری و گارنری» رشد و تکامل پیدا کرد. در مدت قرن 18 مصنفین ویولونیست مانند «ویوالدی و تارتینی» حوزه تکنیک نوازندگی را توسعه دادند و بعلاوه پیشرفت و تکامل آرشه در قرن 19 میلادی بر امکانات این ساز فراگیر و جامع افزوده شد. (سازشناسی سازهای ارکستر سمفنیک و دوران های تاریخ، ترجمه: مرتضی مبکی)

ادامه مطلب...

ویولنسل که به زبان ساده و عامیانه Cello نامیده می شود، عضو باس خانواده ویولن می باشد، و با آرشه ای کوچکتر و باریک تر از آرشه ویولن نواخته می شود. این ساز در سال 1500 میلادی رو به تکامل و گسترش نهاد. ویولنسل در حدود 150 سال در کنار «ویولاداگامباتنور» که شهرت آن رفته رفته رو به کاهش بود، یافت می شد، و از سال 1700 میلادی سازی مشهور و جالب توجه برای تکنوازی گردید. (سازشناسی سازهای ارکستر سمفنیک و دوران های تاریخ، ترجمه: مرتضی مبکی)

یکی از مهمترین سازهای سلو در گروه سازهای زهی- آرشه ای، ویولنسل (چلو) نام دارد. این ساز از لحاظ اندازه از سازهای "ویولن" و "ویولن آلتو (ویولا)" به طور قابل ملاحظه ای بزرگتر است و برای نواختن، می بایست آن را بر روی زمین تکیه داد. به همین علت در قسمت پایین بدنه ساز یک میله فلز قابل تنظیم تعبیه شده است که این امکان را فراهم می کند که نوازنده بتواند ارتفاع ساز را با بدن خود (در حالت نشسته) تنظیم کند.

کوک سیم های این ساز به ترتیب از بم به زیر عبارتند از «دو»، «سل»، «ر»، «لا» در کلید فا خط چهارم.

ادامه مطلب...