ویولن احتمالاً شناخته ترین ساز در بین تمام سازهای ارکستر غرب می باشد. خانواده سازهای زهی شامل: ویولن، ویولا، ویولنسل و کنترباس (دوبل باس) می باشند. ویولن در حدود سال 1550 از ویولن ابتدایی به نام "رباب" (Rebec) متعلق به قرون وسطی و یک نوع "لیر" «Lira da braccio» که نوازنده هنگام اجرا دسته آن را روی شانه قرار می دهد، ابداع گردید. هر چند جزئیات در تغییر و تحول متفاوت می باشند، به هر حال ویولن اولیه دارای 4 سیم، گوشی های افقی، کمربند و سوراخ های صدا به شکل (f) که در مدت 400 سال کمی تغییر کرده است. شروع ساخت ویولن به قرن 16 میلادی در ایتالیا مربوط می شود. و بعدها توسط سازندگانی چون «استرادیواری و گارنری» رشد و تکامل پیدا کرد. در مدت قرن 18 مصنفین ویولونیست مانند «ویوالدی و تارتینی» حوزه تکنیک نوازندگی را توسعه دادند و بعلاوه پیشرفت و تکامل آرشه در قرن 19 میلادی بر امکانات این ساز فراگیر و جامع افزوده شد. (سازشناسی سازهای ارکستر سمفنیک و دوران های تاریخ، ترجمه: مرتضی مبکی)