سنتور، سازی است به شکل ذوزنقه ی متساوی الساقین و از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مطلق است که در ساخت آن چوب و فلز به کار می روند. این ساز را نشسته، در حالی که ضلع بزرگتر آن به صورت افقی در مقابل نوازنده قرار دارد، با دو مضراب چوبی می نوازند. سنتور نیز مانند دیگر سازهای ملی و محلی در اندازه های مختلفی ساخته می شود. نوع سنتوری که در اینجا بررسی می شود، سنتور معمول و تثبت شده ی 9 خرک سل کوک است. اجزای اصلی این ساز عبارتند از جعبه صوتی، خرک، گوشی و سیم گیر. برای ساخت سنتور از چوب های محکم مانند گردو، آزاد و فوفل استفاده می شود.
تمبک از سازهای کوبه ای است و اصطلاحا به آن ضرب هم گفته می شود. این ساز از چوب درخت گردو، افرا یا توت به صورت یک تکه، در دو قسمت «تنه»، حجیم تر و «نفیر»، باریک تر در اندازه های متفاوت ساخته می شود. طول تمبک از دهانه بزرگ تا دهانه کوچک معمولاً 44 سانتی متر است. هنگام نوازندگی، تمبک را افقی به صورتی که دهانه بزرگ تر رو به بیرون باشد روی ران پای چپ می گذارند و با دو دست بر پوست ضربه می زنند. اغلب اندازه تمبکی که در ارکستر به کار می رود بزرگ تر و برای تک نوازی کوچک تر است. 
دف از سازهای کوبه ای است که در ساخت آن از چوب، پوست و فلز استفاده می شود. کمانه یا بدنه این ساز دایره ای شکل و قطر دهانه ی آن حدود 60 سانتی متر است. در طول جدار داخلی کمانه، در فواصل معین، حلقه هایی فلزی نصب شده اند و بر یک طرف دهانه پوست کشیده شده است. این ساز را هنگام نواختن به طور عمودی، کمی مایل به سمت چپ بدن با دو دست می گیرند و با انگشت های هر دو دست به سطح پوست ضربه می زنند. دف علاوه بر استفاده در آیین های خاص عرفانی، امروزه در همراهی با سازهای دیگر و گروه نوازی نیز بسیار به کار می رود. بیشتر وزن دف بر روی دست چپ قرار می گیرد و با فشردن انگشت شست دست راست بر روی کمانه سنگینی ساز را متعادل می سازند.
تار، از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مقید است که در ساخت آن از چوب، پوست، استخوان، زه ...
ادامه مطلب 
تار، از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مقید است که در ساخت آن از چوب، پوست، استخوان، زه (روده تابیده چهارپایان) و فلز استفاده می شود و طول کلی آن حدود 95 سانتی متر است. اگر چه در گذشته های دور، نامی از آن برده نشده است ولی از حدود 200 سال پیش، تار، یکی از سازهای اصلی موسیقی ملی ایران بوده است. (منبع: سازشناسی ایرانی، مولفان: ارفع اطرایی، محمدرضا درویشی)
کاسه طنینی: کاسه طنینی از چوب یک تکه در دو حجم توخالی تقریبا گلابی شکل - یکی بزرگ تر و دیگری کوچک تر- تشکیل شده و یک طرف آن ها (دهانه) باز است. قسمت بزرگ تر را «کاسه» و قسمت کوچکتر را «نقاره» می گویند. بر روی دهانه های باز کاسه و نقاره پوست می کشند و خرک بر روی پوست کاسه قرار می گیرد. جنس چوب کاسه ها معمولا از چوب درخت توت تهیه می شود.
